Mea Shearim
Dzielnica Me’a Sze’arim została założona w 1874 jako jedno z pierwszych osiedli żydowskich poza murami Starego Miasta. Obecnie dzielnica, chociaż pozbawiona otaczającego muru, stanowi swoistą enklawę w Jerozolimie. Ciasno stłoczona zabudowa z licznymi sklepikami i warsztatami przypomina wschodnioeuropejski sztetl, a wrażenie to potęguje ludność dzielnicy, złożona niemal wyłącznie z ultra-ortodoksyjnych żydów charedim i chasydów.
Mężczyźni noszą długie czarne płaszcze lub czarne garnitury, bez względu na pogodę. Na głowach noszą czarne kapelusze lub shtreimele, czarne futrzane czapki, które są oznaką prestiżu w społecznościach chasydzkich. Kobiety i nawet małe dziewczynki noszą grube pończochy w każdych warunkach pogodowych, a wszystkie kobiety są ubrane wyjątkowo skromnie. Spódnice nie mogą być ani za długie, ani za krótkie - pierwszy z nich przypomina zbyt modny strój jerozolimski, drugi jest zbyt prowokacyjny.
Skromność w ubieraniu się i zachowaniu jest niezbędna każdemu, kto wkracza do dzielnicy. Odwiedzający (najlepiej w maleńkich grupach) muszą unikać kontaktów damsko-męskich. Kobiety powinny nosić długie spódnice, długie rękawy i zasłonięty dekolt. Surowo sformułowane banery uliczne (chyba jedyne zastosowanie języka angielskiego na dzielnicy) podkreślają publiczne normy, a niektóre zniechęcają przypadkowych turystów.
